1 ΟΚΤΩΒΡΗ 2005-Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ

Και ναι, φτάσαμε στην Ινδία και συγκεκριμένα στη Βομβάη.Είχα ακούσει πολλά για την πόλη αυτή, για τη χώρα νομίζω πως για το καλό μου δεν μου τα είπαν όλα.
Είχαμε πάρει όμως την απόφαση να έρθουμε για ένα χρόνο εδώ (με τη δουλειά μας, οχι για τουρισμό), και έπρεπε να την υποστηρίξουμε.
Άρχισα να την υποστηρίζω με το που πατήσαμε στο έδαφος. Πω πω, τι ωραία που είναι, εξωτικά, άλλος κόσμος, σα ντοκιμαντέρ και όλα όσα μπορεί να πεί κάποιος για να τονώσει το ηθικό και του συντρόφου. Να σημειώσω πως το δικό μου ηθικό ήταν ήδη "σηκωμένο" επειδή ύστερα απο υπόδειξη του καλού μας φίλου και γείτονα Θανάση είχα βάλει Vicks κάτω απο τη μύτη μου για να μην μυρίζω τίποτα. Ο καλός μου όμως μύριζε τα πάντα και δεν μπορούσε να μοιραστεί τι δική μου χαρά.
Το αεροδρόμιο ήταν...χάλια να πώ, βρώμικο να πώ, θα σας πω ψέμματα, ήταν ότι χειρότερο δεν έχετε δεί ακόμη.Αλλά λες , εντάξει.
Αφού καναμε 2 ώρες να δούνε μήπως είμαστε τρομοκράτες απο την Ευρώπη και τους φέρουμε τη βόμβα που λέγεται "καθαριότητα", φύγαμε απο το αεροδρόμιο και πήγαμε στο ξενοδοχείο μας.
Εκεί μάλιστα!!Καθαρά, χωρίς μυρωδιές.Με πολυ ωραία θέα απέναντι απο το ξενοδοχείο τα λεγόμενα slums, τα παραπήγματα στα ελληνικά. Πίνεις τον καφέ σου δηλαδή και βλέπεις τα θέρετρα της Ινδίας. Σόκ Νο 1
Όλοι σου ανοίγουν την πόρτα. Στη συνέχεια θα μάθουμε πως δεν ανοίγουν την πόρτα σε μας, αλλά στα δολλάρια που νομίζουν πως έχουμε σε αφθονία όλοι οι δυτικοί. Έτσι αν ο μπροστινός είναι πιο χουβαρντάς απο σένα, φυλάγεσαι και λίγο μη φας την πόρτα στα μούτρα.
Περιμένουμε να περάσει η ώρα για να πάρουμε την εσωτερική πτήση και να πάμε στη βάση μας που είναι η Πούνα.
Η πόλη της Πούνα υποτίθεται είναι 1000 φορές πιο καλή απο τη Βομβάη.
Έτσι περιμένω και γω παλάτια...αυτά έχω δεί στην τηλεόραση, αυτά περιμένω.
Στο αεροδρόμιο της Πούνα έχει περάσει η επίρρεια του Vicks και αρχίζω και αναπνέω τον καθαρό αέρα της Ινδίας...μια στιγμή εδω μυρίζει...βόθρος, ποδαρίλα και κάποιες μυρωδιές που πρώτη μου φορά μυρίζω. Όλες μαζεμένες σε ένα μέρος...το αεροδρόμιο της Πούνα!!!
Welcome!!!
Μας περιμένει ο Sadik που απο κείνη τη μέρα θα γίνει ο προσωπικός μας οδηγός.

Και πέρνουμε το δρόμο (ποιό δρόμο? όποιος φαντάστηκε άσφαλτο είναι ο πιο αδύναμος κρίκος) για να πάμε σπίτι μας.
Και έχω μείνει κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό που λέμε και με τη σκέψη πως πρέπει να μείνω ένα χρόνο εδώ, πίσω στο χρόνο.....εδώ στην Ινδία!!!