HAPPY INDIAN BIRTHDAY TO ME!

Σήμερα το πρωϊ ξύπνησα με λίγο μελαγχολική διάθεση. Αυτό δε γίνεται κάθε φορά που κάποιος έχει γενέθλια??Και όσο σκέφτομαι πως θα φυσήξω τα 30 μου κεράκια εδώ στην Ινδία τόσο πιο πολύ χαίρομαι αλλά και μελαγχολώ. Μελαγχολώ για τα γνωστά.....φίλοι, οικογένεια κτλ είναι μακριά. Αλλά παράλληλα χαίρομαι επειδή κάνεις δεν γιορτάζει κάθε μέρα τα 30 του γενέθλια σε μια χώρα σαν την Ινδία!

Που σημαίνει πως όσο και να προσπαθώ να ξεχάσω το γεγονός πως μπήκα στα ...άντα...θα μου το θυμίζει πάντα η Ινδία!!

Είμαστε εδώ μόνο λιγους μήνες και όμως πάντα παραμένει ασύληπτο για το μυαλό μου πως είμαι τόσο μακριά απο την Ελλάδα!Πως είμαι σε μια χώρα που παλεύω να τα βγάλω πέρα και παλεύει να τα βγάλει πέρα μαζί μου. Και δεν έχω μετανιώσει στιγμή που ήρθα!!!Παρόλο που η πρώτη ματιά είναι κριτική....στη συνέχεια ερωτεύεσαι τους ανθρώπους, τις μυρωδιές (καλά είπαμε, όχι και όλες, μην τρελαθούμε!) και την απλότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις.Ελπίζω ενα χρόνο μετά η χώρα αυτή να μου έχει διδάξει πολλά πράγματα!Να μου έχει διδάξει πως τα πάντα σε αυτή τη ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αγάπη για την ίδια τη ζωή.
Αυτό το βλέπεις κάθε μέρα στην Ινδία. Άνθρωποι τόσο φτωχοί

όσο κανείς απο μας δεν μπορεί να φανταστεί βρίσκουν το κουράγιο και γελάνε και αστειεύονται μεταξύ τους και ας κουβαλάνε 5 κιλά χώμα στο κεφάλι τους!


Οι φίλοι και γνωστοί πριν φύγουμε απο την Κύπρο μου έκαναν πλάκα πως δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω Ινδία πάνω απο ένα μήνα. Ως γνήσιοι Έλληνες έβαλαν και στοιχήματα. Ο πιο αισιόδοξος είπε πως θα κάτσω μέχρι τα Χριστούγεννα και μετά μην την είδατε!Θα αφήσω το Γιάννη να κάνει τη θητεία του εδώ. Αλλά απο ότι φάνηκε αν και δεν έχω πάει φαντάρος, πάντα είχα καλή σχέση με το απομακρυσμένο. Βλέπετε η καταγωγή μου είναι απο το Σουφλί που πολλοί απο σας το ξέρετε μόνο ως φαντάροι. Και μπορεί να το βρίζετε γιατί δεν το έχετε δεί αλλιώς , όπως εγώ. Έτσι και με την Ινδία, στην αρχή δε σου αρέσει..αλλά αμά προσπαθήσεις να γελάσεις και να την δείς αλλιώς, είναι πολυ όμορφη.

Οι φίλοι μας όλοι έχασαν το στοίχημα αν και ομολογώ ήταν πολύ κοντά να το κερδίσουν αρχικά. Ο Γιάννης την τελευταία φορά που είμασταν Ελλάδα και φεύγαμε έκανε υπερανθρωπές προσπάθειες να με ξεκολλήσει απο το στύλο που είχα πιαστεί στο Ελ. Βενιζέλος. «Έλα επιτέλους Γιώτα μου να φύγουμε, και σου υπόσχομαι θα περάσουμε καλά τώρα που θα πάμε πίσω στην Ινδία».

Εγώ τίποτα, έρωτας με το στύλο, τον κρατούσα και τσίριζα... «μη με πάς πίσω σε παρακαλώ θα κάνω ότι μου πείς!» Είχαμε γίνει και θέαμα!! Τελικά οι securitaδες του αεροδρομίου με ξεκόλλησαν με τα χίλια ζόρια αφού ο Γιάννης τους εξήγησε πως λόγω διαφοράς ώρας δεν είχα πάρει τα χάπια μου!!μμμμμ ωραία δικαιολογία.
Αλλά σαν πατήσαμε το πόδι μας στην Βομβάη, ένιωσα....σαν το σπίτι μου και καμία σχέση με την πρώτη φορά!!(Παρόλο που προσπάθησα να το ξανασκάσω στη στάση που κάναμε στο Μπαχρέιν!)
Όποιος μας ξέρει όμως δεν μπορεί να μας κατηγορήσει ως τίποτα άλλο παρά γkαντέμηδες...Αλλιώς πως εξηγείται το γεγονός πως μια και μοναδική φορά αποφασίσαμε να πάμε σινεμά στην Ινδία και στα μισά της ταινίας έγινε διακοπή ρεύματος και καπάκι χάλασε η γεννήτρια??? Η όταν πήγαμε για bowling με την παρέα μας, ο δικός μας μόνο διάδρομος συνέχεια μάγκωνε και μετά χάλασε και η οθόνη με τα αποτελέσματα!!???

Όπως και να έχει.....είναι χαβαλές να γίνεσαι 30 στην Ινδία!!!Καλημέρα!