ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΠΛΑΝΗΤΗ

Έτσι ακριβώς νόμιζα πως ήμουν πριν εναμισι μήνα που προσγειώθηκα στο Dubai ερχόμενη απο την Ινδία. Βασικά το έχουν κάνει επίτηδες να σε πηγαίνουν μέσω του Dubai. Σκέφτεσαι...αν είναι έτσι ο πρώτος σταθμός του ταξιδιού προς Ινδία...φαντάσου πως θα είναι η ίδια η Ινδία...Και όταν κατεβαίνεις σκέφεσαι.....φαντασία μου πλανεύτρα είσαι η πιοοοοο μεεεεγαλη ψεύτρα.....(πάμε όλοι μαζί με ρυθμό).

Έτσι λοιπόν, για να ξαναγυρίσω στα δικά μας, μόλις πάτησα το πόδι μου στο φοβερό μου Dubai, ένιωσα αμέσως άλλος άνθρωπος. Και δεν το συζητώ όταν είδα το αγαπημένο Ελ. Βελ!!! Ήμουν η μοναδική άσπρη ανάμεσα σε ηλιοκαμένους ανθρώπους (ήταν ήδη 18 Αυγούστου) και ήταν η πρώτη φορά που δεν ένιωθα άσχημα. Να γκρινιάξω δηλ. οτι οι άλλοι είχαν πάει διακοπές και εγω όχι. Και αυτό λόγω του μελαμψού χρώματος που είχα μπουχτήσει πια να βλέπω τόσο καιρό!!! Ήθελα να δω μόνο άσπρα πράγματα.

Καλά...δε μιλάω για το στύλ του ντυσίματος που είχα συνηθίσει να βλέπω και είχα και η ίδια. Νόμιζα πως ήρθα κατευθείαν απο τις καλόγριες, εσώκλειστη. Εκεί παρέπεμπε το ντύσιμο μου σε σχέση με ότι φορούσαν οι υπόλοιπες κοπέλες στο αεροδρόμιο. Γιατί εδώ, τουλάχιστον στην Πούνα, δε θα δείς όχι να φοράνε αλλά ούτε να πουλάνε μπλούζες με βαθύ ντεκολτέ και στράπλες. Το μίνι δε είναι λέξη παντελώς άγνωστη. Αλλά κατα τα άλλα απολάμβανα τον Ελληνικό ήλιο (το τονίζω αυτό) και το γεγονός πως ο κόσμος μιλούσε και καταλάβαινα. Βέβαια όπως κάθε άλλη φορά όταν βγήκα έξω είχα μια μικρή φοβία με το δρόμο και τα αυτοκίνητα. Νόμιζα πως όλοι θα ερχόντουσαν επάνω μας επειδή δεν πατούσαμε κόρνα ή επειδή οδηγούσαμε στην σωστή λωρίδα. Κάνει κανα 3ήμερο να μου περάσει αυτό...
Έτσι πέρασε ενας μήνας περίπου, όμορφα με διακοπούλες και Ελλαδίτσα...

Και ήρθε(τόσο σύντομα) η μέρα που έπρεπε πάλι να αποχαιρετήσω τους δικούς μου και να ξεκινήσω για Ινδία. Μου φαινόταν τόσο μακριά.....αλλά ήρθα με άλλη ψυχολογία τουλάχιστον .Είχα γεμίσει μπαταρίες...(Αχ και που να ήξερα πως με το που πατάς το πόδι σου, ξεφορτίζονται με τη μια) και αισθανόμουν ανανεωμένη. Περάσαμε το Dubai όπως και στην αρχή. Στο αεροπλάνο μας ήταν και αρκετά ζευγάρια νεαρών άγγλων με ενα σακίδιο και με ένα οδηγό επιβίωσης στην Ινδία. Εδώ να πω σαν παρένθεση ότι όποιος μπορέσει και γράψει πραγματικό οδηγό επιβίωσης για την Ινδία, θα βγάλει πολλά λεφτά. Διότι ως τώρα κανείς δεν μπορεί να αποτυπώσει στο χαρτί αυτό που αντικρύζεις μόλις φτάνεις, κλείνει η παρένθεση. Έτσι ότι και να γινόταν στο αεροπλάνο επάνω τα νεαρά αυτά ζευγάρια το έβρισκαν πολύ γραφικό και γελούσαν. Έπαιξαν με το μικρό ινδάκι που τσίριζε απο τη στιγμή που μπήκαμε στο αεροπλάνο μέχρι και τη στιγμή που φτάσαμε Ινδία, χωρίς να του πει κανείς τίποτα.(χαρακτηριστικό των Ινδών μάλλον είναι να μην τους νοιάζει που ενοχλείται ο διπλανός τους, ιδίως με φασαρία, μας έχουν πεθάνει ενα χρόνο στην πολυκατοικία)
Γέλαγαν με τους Ινδούς που το πρώτο πράγμα που κάνουν μόλις μπούν στο αεροπλάνο είναι να κάνουν προς τα πίσω τη θέση τους χωρίς να τους νοιάζει για τον πίσω του...αν τρώει και του έρθουν όλα καπέλο!!!(το έπαθα...!!)
Γελάτε τώρα που μπορείτε έλεγα απο μέσα μου. Σε λίγο θα κλαίτε..Και ένιωθα μια «υπεροχή» επειδή εγώ ήξερα...εκείνοι όμως???
Βρήκαν πολύ παράξενο αλλά και traditional που έπρεπε να τους σερβίρουν πρωι πρωι κάρυ για πρωινό(χωρίς να έχουν επιλογή για ευρωπαϊκό πρωινό) και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Αλλά μόλις είδαν ενα παππού να χρησιμοποιεί την ζεστή άσπρη πετσέτα που δίνουν στην αρχή, για οτιδήποτε άλλο εκτός για να σκουπίσει χέρια...τότε τους κόπηκε το γέλιο και η όρεξη. Ώπα σκέφτηκα, εδώ είμαστε. Τώρα αρχίζουν τα πραγματικά traditional!!!έ ρε γλέντια!! Ο παππούς ξεκίνησε να σκουπίζει το πρόσωπο του, ύστερα τα χέρια του (μέχρι μασχάλη) και στη συνέχεια προχώρησε...προς τα κάτω. Αφού επιθεώρησε τα πόδια του και είδε οτι ήταν αρκετά βρώμικα..άρχισε την επιχείρηση.. «πως μπορείς να κάνεις μια άσπρη πετσέτα..σίχαμα σε 3΄». Και δώστου να τρίβει το πόδι (ακόμη να φύγει η λίγδα που είδα πριν ενα μήνα!), και απο πάνω και απο κάτω..και μετά στο άλλο.Το άλλο δεν το έτριψε τόσο πολυ, μάλλον το είχε καθαρίσει όταν ερχόταν απο Ινδία με το πετσετάκι που του είχαν δώσει τότε.
Κοιτάω το ζευγάρι των Αγγλων που είναι δίπλα μου . Ψυθιρίζουν πως αυτο που κάνει είναι ντισκάστινγκ! Έλα.....!!!και που να πας Ινδία και να δείς τα πραγματικά ντιστάστινκγ που κάνουν στο δρόμο!! Και με πιάνει ενα νευρικό γέλιο ...μα ένα γέλιοοοο!!!
Όταν προσγειωθήκαμε συνέχισα να είμαι κοντά στο ζευγάρι και όπως κοιτούσαν τα πάντα με ορθάνοιχτα μάτια και στόμα μου θύμισαν εμένα την πρώτη μέρα. Περίπου ενα χρόνο πριν!Ενα χρόνο....πως περνάει ο καιρός..
Έχουμε ακόμη 3 μήνες εδώ. Μέχρι τα χριστούγεννα και μετά..τα μπογαλάκια μας και σε άλλη παραλία.
Βγαίνοντας απο το αεροδρόμιο είδα το πρόσωπο του Σαντίκ και χάρηκα που είδα ενα πρόσωπο γνωστό. Πίσω μου το ζευγάρι των Άγγλων προσπαθούσε να γλιτώσει απο τους δεκάδες ταξιτζήδες που δεν τους άφηναν να κάνουν βήμα μαζί με τα άπειρα ζητιανάκια.
Έμοιαζαν κυριολεκτικά χαμένοι...ή καλύτερα ....απο άλλο πλανήτη...Welcome to India, τους φώναζαν όλοι αλλά είχα την εντύπωση πως αυτοί έψαχναν ήδη τρόπο να φύγουν με το επόμενο αεροπλάνο.

Σαντικ...let’s go home!Am Back!!! ;-)