ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ

Αχ, καλημέρα, άλλη μια ημέρα στην όμορφη....Ελλάδα?όχι δεν είμαι Ελλάδα, στην όμορφη Κύπρο (πριν την Ινδία μέναμε Κύπρο)? όχι δεν είμαι ούτε και Κύπρο

...πανικός αρχίζει και με πιάνει με το που ξυπνάω. ΝΑΙ , δεν είναι όνειρο, ακόμη εδώ είμαστε.........ΙΝΔΙΑ!!!!!!!!!

Το παίρνω απόφαση πως πρέπει να αλλάξει η διάθεση μου αν δε θέλω να καταλήξω σε χρόνια μελαγχολία σαν αποτέλεσμα ενός και μόνο χρόνου. Άλλωστε σήμερα είναι η μέρα που θα πάμε στο γραφείο και θα γνωρίσουμε τους καινούργιους συναδέλφους μας.

Το γραφείο απο το σπίτι μας είναι αρκετά μακριά, μισή ώρα δρόμος και μπορείς μέσα στη μισή αυτή ώρα να δείς οτι δε σου έχει δείξει καμία εκπομπή για ταξίδια. Καταρχήν το αξιοσημείωτο είναι όπως άλλωστε θα περίμενε κανείς οι αγελάδες που βρίσκονται παντού ακόμη και σε κεντρικούς δρόμους. Σαν την πανεπιστημίου ή την Τσιμισκή στη θεσσαλονίκη. Για φαντάσου θέαμα, 10-12 αγελάδες η βουβάλια να περνάνε το δρόμο και όλοι να περιμένουν αυτές.

Κάθονται στο δρόμο, τρώνε απο σκουπίδια, τις βάφουν αν είναι καμία γιορτή!Μια μέρα νόμιζα πως είχα πάθει σοβαρή μόλυνση ματιού επειδή είχα δεί 2 αγελάδες ροζ!!
Για να μην πολυλογώ εκτός απο τα συμπαθή αυτά ζώα βλέπεις και πολλά σκυλιά, αλλά καμία γάτα. Δεν έχω δεί ποτέ και καμία γάτα και είμαι σίγουρη πως δεν τις τρώνε(είμαι?).
Αλλά και τα σκυλιά εδώ δεν κάνουν αυτό που λέμε "σκυλίσια ζωή" αλλά κάνουν..πως να το πω? "ινδίσια ζωή", κάθονται όλη μέρα σαν τους Ινδούς. Δεν έχω δεί σκυλί να τρέχει στο κράτος αυτό, ούτε να κάνει χαρές στο δρόμο, ούτε κάν να ορμάει στους περαστικούς και να τους γαυγίσει. Βαριούνται ακόμη και να γαυγίσουν!!!!

Το τρίτο πράγμα που παρατηρείς στο δρόμο είναι τα απίστευτα πολλά μηχανάκια και τα ποδήλατα.

Τα οποία ποδήλατα έχουμε δεί άπειρες φορές να φιλοξενούν απο 2 εώς 5 άτομα!!Ο μπαμπάς, η μαμά και τα παιδιά. Και το πεντάλ το κάνει ο αντράς για να μην ξεχνιόμαστε, όλες οι χώρες είναι ίδιες σε αυτό! όλα και όλα!!

Είναι όμως φοβερό το τι μπορείς να κουβαλήσεις με ένα ποδήλατο και μείς δεν το ξέρουμε. Είδα να κουβαλάνε φιάλη υγραερίου, είδα να κουβαλάνε και σκάλα 3 μέτρα(χωρίς υπερβολή) Και επιτέλους μετά απο το Travel channel που είδα πρωϊ-πρωϊ, φτάνουμε στο γραφείο όπου μας υποδέχτηκαν όλοι με ένα θερμό καλωσόρισμα!!
Ειλικρινά είτε ήρθαμε εμείς είτε ήρθε η καθαρίστρια να σκουπίσει..ενα και το αυτό για τους Ινδούς. Αυτο-συστηθήκαμε και περάσαμε στα γραφεία μας.

Ευτυχώς είχαμε. Όλη η υπόλοιπη μέρα συνεχίστηκε με γέλια, πειράγματα για το ταξίδι και απορίες για το πως μας φαίνεται εδώ.....θα έλεγα για ένα γραφείο οπουδήποτε αλλού.
Αλλά εδώ είναι Ινδία, μιλάνε μόνο μεταξύ τους και αποφεύγουν ότι έχει να κάνει με άσπρο και μιλάει αγγλικά(με ζήτησε κανείς??)

Γύρω στις 1 και αφού είχα βαρεθεί να μιλάω (μόνη μου) κοιτάω γύρω μου και βλέπω ότι όλοι έχουν εξαφανιστεί. Είναι το διάλειμμα για φαγητό αλλά που πάνε? ακουλουθώ μυρωδιές και βλέπω ότι όλοι είναι με θρησκευτική ευλάβεια σκυμμένοι πάνω απο κάτι μπολάκια ασημί που είναι το ένα πάνω στο άλλο.

Δε δίνω σημασία και λέω , εντάξει ρε παιδί μου κάποιος θα ρωτήσει τι θέλουμε να φάμε...
Πήγε 1μισι, 2...3...και άρχισα να ρωτάω εγώ επειδή δε μου πάει καθόλου η απεργία πείνας.

Επί 4 ημέρες και κάτι γινόταν αυτό το πράγμα μέχρι να ρωτήσω πάλι εγώ τη γραμματέα μας αυτή τη φορά και να δεήσει να μου πεί ότι όλοι τρώνε απο μια συγκεκριμένη κυρία που κάνει ινδικό φαί και φέρνει κάθε μέρα σε όλους!
Τόσο δύσκολο ήταν να μου το πούνε! Αν είναι τόσο καλοί με τα μυστικά για ένα απλό φαγητό δεν μπορώ να μην δώσω δίκιο στους αμερικάνους που τα έχουν πάρει γιατί έφτιαξαν πυρηνική βόμβα. Μπορεί να την είχαν φτιάξει εδώ και κάτι χρόνια και σε μια συνομιλία να είπε ο Ινδος στον Αμερικάνο....ξέρεις...ξέχασα να σου πω..εδώ και κάτι δεκαετίες έχουμε τη δική μας πυρηνική βόμβα, γιαυτό μη μας πολυκουνιέσαι και να έμεινε ο Αμερικάνος!!!

Και αφού ξεπεράσαμε και τις δυσκολίες με το φαγητό, ήρθε η ώρα να επισκεφτώ και την γυναικεία τουαλέτα του γραφείου. Εδώ οφείλω να πώ ότι τα γραφεία μας είναι super ντούπερ ευρωπαικά. Καθαρά κτλ. Οπότε σκέφτηκα πως και οι τουαλέτες μας θα είναι μιά χαρά.
Καταρχήν δεν είχαμε μια γυναικεία και μια αντρική τουαλέτα. Είχαμε μια ευρωπαϊκού τύπου με ινδική βρωμιά και μια τούρκικη όπως λέμε στην Ελλάδα μόνο που εδώ τη λένε Ινδική(μην έχει ένας το προνόμιο!)
Μπαίνω στην ευρωπαική και βλέπω ότι λείπει και το καλάθι για τα χαρτιά αλλά και το χαρτί...και η βάση για να βάλεις χαρτί και έχει....νερό και...κουβά?όχι...έχει νερό και αντί για κουβαδάκι έχει το τενεκεδάκι απο μπογιά...αχααααα!!!
Το ευρωπαϊκό γραφείο σταματάει εκεί που μπορεί να πάει το μάτι...

Έκανα αγώνα να πείσω ότι έπρεπε να πάρουμε καλαθάκι αχρήστων για τις τουαλέτες και χαρτί για ευνόητους λόγους υγιεινής. Το πιο ωραίο ήταν πως μόλις έβαλαν το καλαθάκι στην τουαλέτα, με ρώτησαν...είναι οκ???
Hello δεν έχει χαρτί....τι να ρίξω στο καλάθι????

Α, και φυσικά δεν πρέπει να ξεχάσω να περιγράψω την πρώτη μέρα που είδα την καθαρίστρια να αδειάζει το καλάθι αχρήστων απο το γραφείο μου....
Και ναι κυρίες και κύριοι....είμαστε ηλίθιοι που χαλάμε λεφτά σε σακούλες και αλλάζουμε κάθε τόσο στο καλάθι του γραφείου μας.
Εδώ παίρνουν τα σκουπίδια με το χεράκι τους χωρίς να αλλάζουν σακούλα..(μπλιαξξξξξξξξξ)
Στο μισό γραφείο με το δεξί χέρι και στο άλλο μισό...με το αριστερό...
Δίδαγμα..μην αλλάζετε σακούλλες...αλλάξτε χέρι....ή χώρα...!!!!Οικολόγοι όλου του κόσμου ελάτε στην Ινδία!!!

Και αφού είδα και αποείδα...λέω δεν πάω να δώ και τα κατατόπια στην κουζίνα. Μιά πολυ ωραία κουζίνα, με στύλ και πολύ χρώμα.

Bλέπεις τα γραφεία μας είναι ολοκαίνουργια! Και όπως πάω προς το νεροχύτη βλέπω ότι λείπει το βασικό, υγρό απορρυπαντικό πιάτων, σφουγγάρι και vetex. Καλά και τα ποτήρια και τα πιάτα πως τα πλένει ο μικρός που έχουμε για τις δουλειές αυτές???Μακάρι να μη μου λυνόταν η απορία τόσο εύκολα όταν γύρισα και αντίκρυσα ένα πράσινο σαπούνι..
Ναι, ναι..το κανονικό πράσινο σαπούνι που ξέρουμε.
Με αυτό έπλεναν τα πιάτα!!!Επίσης έκανα πολυ καιρό να πείσω ότι έπρεπε να πάρουμε υγρό για τα πιάτα και όταν είδα και αποείδα..(μου έφεραν υγρό σαπούνι που απολυμαίνεις τα χέρια!!) και για να μην πάθουμε καμία δηλητηρίαση, πήγα και πήρα εγώ!!
Δεν μπορώ να πώ σε καμία περίπτωση όμως ότι δεν προσπαθούσαν, για όλα με ρωτούσαν ...αυτό είπες να πάρουμε???Ακόμη και για το χαρτί υγείας...αυτό είναι καλό?μου είπαν...
Τόσο που άρχιζα να πιστεύω ότι στην Ινδία είχαν πολλους τύπους χαρτιού και ότι εμείς είμαστε πολύ πίσω ακόμη στον τομέα αυτό!!!Μέχρι που πήγα και είδα πως έχουν ενα και μόνο τύπο!!Προς τι η ερώτηση θα μου πεις...ακόμη αναρωτιέμαι αλλά φοβάμαι να ρωτήσω!!

Μετά απο μία τόσο κοπιαστική ημέρα...έπρεπε να φύγουμε κάποια στιγμή , όποτε λέμε το καθιερωμένο καληνύχτα παιδιά τα λέμε αύριο...
Είτε στους Ινδούς το λές είτε στον απένατι τοίχο, το ίδιο είναι. Μη σου πω ότι είναι πιο πιθανό να απαντούσε ο τοίχος παρά ο Ινδός!!

Στο δρόμο σκεφτόμουν πόσο γελαστός, θερμός και καλός είναι ο λαός αυτός.
Επίσης σκεφτόμουν ότι αν κανείς μας απήγαγε και την επόμενη μέρα δεν πηγαίναμε στη δουλειά μας θα το έλεγαν μόνο αν τους ρωτούσε κανείς, δηλ μετά απο 1 χρόνο!!!
Ασε που μπορεί να μην το πρόσεχαν κάν.
Αχ τη ωραία μέρα που ήταν..
Και τώρα γραμμή για το σπιτάκι μας, το καθαρό!!!
Ωχ, αυτό το είχα ξεχάσει...

Οδηγέ...πηγαινέ μας πίσω...στο γραφείο..δε θέλω να πάω στο σπίτι....
Ή τώρα που το σκέφτομαι...οδηγέ...πήγαινε μας πίσω...στο χρόνο...την αποφράδα μέρα που ξεστομίσαμε το ΝΑΙ....ΘΑ ΠΑΜΕ!!!!!

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ Ο ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ

Μετά απο την περιπετειώδη διαδρομή μας απο το αεροδρόμιο μέχρι το σπίτι μας, επιτέλους άσφαλτος. Μπήκαμε σε complex απο πολυκατοικίες με πράσινο και φοίνικες, κήπους, παιδική χαρά και ευτραφείς ινδούς δείγμα της οικονομικής ανάπτυξης τους.

Καμία σχέση που μόλις βγαίνεις απο το complex, έχει χωματόδρομο, απίστευτη σκόνη, σκουπίδια και παιδάκια ξυπόλητα απο τα διπλανά παραπείγματα.

Η σύγχρονη Ινδία είναι στα μεγάλα συγκροτήματα!!

Φτάσαμε λοιπόν αφού μας έλεγξε και ο φρουρός στην πύλη. Είδε οδηγό, αυτοκίνητο και λευκούς…..καλωσήρθες δολλάριο!!!

Όταν μπήκαμε μέσα στο σπίτι το πρώτο που μου ήρθε σαν μυρωδιά ήταν μπογιά. Σκέφτηκα πως δε μας είχαν πεί ψέμματα και όντως το σπίτι ήταν καινούργιο και βαμμένο. Αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη όταν άναψα το φώς είδα παντού δαχτυλιές στους τοίχους, μαύρες!!!

Όπως μου εξήγησε μετά ο μεσίτης αυτό γίνεται σε όλα τα σπίτια. Πάνε οι εργάτες και ακουμπάνε στους τοίχους και τα κάνουν χάλια.

Και γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε μαύρους τοίχους? Απλό.

Όταν το χέρι σου είναι άσπρο και μαυρίζει το πλένεις. Εδώ το παίρνεις ως de facto πως είναι μαύρο και το αφήνεις έτσι!

Ευτυχώς η θέα απο το σπίτι ήταν πολύ όμορφη αφού μένουμε στον 6ο. Μένουμε δίπλα σε ένα μικρό δάσος και όσο πάει το μάτι σου έχει απέραντες εκτάσεις.

Μόνο που δε δάκρυσα απο τη χαρά την ανελπιστη. Όλα θα πάνε καλά σκέφτηκα.

Και τότε είδα μια μικρή σκιά…και μετά μεγάλωσε….και έγινε μια πελώρια κατσαρίδα που ερχόταν απο το δεύτερο μπάνιο του σπιτιού!!

Αφού παλέψε ο γιάννης μου μαζί της και βγήκε νικητής, είπαμε να το ξεχάσουμε και να πάμε να δούμε το υπόλοιπο σπίτι.

Και πάμε στα υπνοδωμάτια, όπου μύριζε βαμμένο ξύλο και φύγαμε κακήν κακώς απο τη δυσφορία, διότι προφανώς για να μας εντυπωσιάσουν περίμεναν την τελευταία μέρα να βάψουν τις ντουλάπες. Θα πάμε λέμε στο άλλο. Τα ίδια και χειρότερα, σύν άλλη μια κατσαρίδα. Φεύγουμε τρέχοντας και αναρωτιόμαστε αν όντως είναι καινούργιο σπίτι ή ήταν κλειστό για 20 χρόνια και οι μοναδικοί “έξυπνοι” ένοικοι είμαστε εμείς.

Μας έμενε να πάμε στην κουζίνα. Εκεί αντικρύσαμε…μια κατσαρίδα..κλασσικά πια, και άθλια ντουλάπια, και ενα σωλήνα που έσταζε και είχε πλημμυρίσει την κουζίνα. Αλλά είχε γρανίτη στον πάγκο, α…..όλα και όλα…. Κλασσάτοι οι Ινδοί.

Κάτσαμε λίγο επάνω στους “στυλάτους” καναπέδες του σαλονιού μας και χωρίς να το σκεφτούμε πολύ….φύγαμε για το ξενοδοχείο. Η πρώτη μας επαφή με το σπίτι δεν ήταν και η καλύτερη.

Σκέφτηκα πως έπρεπε να φέρω συνεργείο καθαρισμού για το σπίτι ή καλύτερα συνεργείο απολύμανσης , ή καλύτερα….μπουρλότο!!!!

Αλλά δε βαριέσαι…αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα. Πού? Στην κόλαση που όλοι νομίζουν για χώρα, στην Ινδία φυσικά!!!

1 ΟΚΤΩΒΡΗ 2005-Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ

Και ναι, φτάσαμε στην Ινδία και συγκεκριμένα στη Βομβάη.Είχα ακούσει πολλά για την πόλη αυτή, για τη χώρα νομίζω πως για το καλό μου δεν μου τα είπαν όλα.
Είχαμε πάρει όμως την απόφαση να έρθουμε για ένα χρόνο εδώ (με τη δουλειά μας, οχι για τουρισμό), και έπρεπε να την υποστηρίξουμε.
Άρχισα να την υποστηρίζω με το που πατήσαμε στο έδαφος. Πω πω, τι ωραία που είναι, εξωτικά, άλλος κόσμος, σα ντοκιμαντέρ και όλα όσα μπορεί να πεί κάποιος για να τονώσει το ηθικό και του συντρόφου. Να σημειώσω πως το δικό μου ηθικό ήταν ήδη "σηκωμένο" επειδή ύστερα απο υπόδειξη του καλού μας φίλου και γείτονα Θανάση είχα βάλει Vicks κάτω απο τη μύτη μου για να μην μυρίζω τίποτα. Ο καλός μου όμως μύριζε τα πάντα και δεν μπορούσε να μοιραστεί τι δική μου χαρά.
Το αεροδρόμιο ήταν...χάλια να πώ, βρώμικο να πώ, θα σας πω ψέμματα, ήταν ότι χειρότερο δεν έχετε δεί ακόμη.Αλλά λες , εντάξει.
Αφού καναμε 2 ώρες να δούνε μήπως είμαστε τρομοκράτες απο την Ευρώπη και τους φέρουμε τη βόμβα που λέγεται "καθαριότητα", φύγαμε απο το αεροδρόμιο και πήγαμε στο ξενοδοχείο μας.
Εκεί μάλιστα!!Καθαρά, χωρίς μυρωδιές.Με πολυ ωραία θέα απέναντι απο το ξενοδοχείο τα λεγόμενα slums, τα παραπήγματα στα ελληνικά. Πίνεις τον καφέ σου δηλαδή και βλέπεις τα θέρετρα της Ινδίας. Σόκ Νο 1
Όλοι σου ανοίγουν την πόρτα. Στη συνέχεια θα μάθουμε πως δεν ανοίγουν την πόρτα σε μας, αλλά στα δολλάρια που νομίζουν πως έχουμε σε αφθονία όλοι οι δυτικοί. Έτσι αν ο μπροστινός είναι πιο χουβαρντάς απο σένα, φυλάγεσαι και λίγο μη φας την πόρτα στα μούτρα.
Περιμένουμε να περάσει η ώρα για να πάρουμε την εσωτερική πτήση και να πάμε στη βάση μας που είναι η Πούνα.
Η πόλη της Πούνα υποτίθεται είναι 1000 φορές πιο καλή απο τη Βομβάη.
Έτσι περιμένω και γω παλάτια...αυτά έχω δεί στην τηλεόραση, αυτά περιμένω.
Στο αεροδρόμιο της Πούνα έχει περάσει η επίρρεια του Vicks και αρχίζω και αναπνέω τον καθαρό αέρα της Ινδίας...μια στιγμή εδω μυρίζει...βόθρος, ποδαρίλα και κάποιες μυρωδιές που πρώτη μου φορά μυρίζω. Όλες μαζεμένες σε ένα μέρος...το αεροδρόμιο της Πούνα!!!
Welcome!!!
Μας περιμένει ο Sadik που απο κείνη τη μέρα θα γίνει ο προσωπικός μας οδηγός.

Και πέρνουμε το δρόμο (ποιό δρόμο? όποιος φαντάστηκε άσφαλτο είναι ο πιο αδύναμος κρίκος) για να πάμε σπίτι μας.
Και έχω μείνει κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό που λέμε και με τη σκέψη πως πρέπει να μείνω ένα χρόνο εδώ, πίσω στο χρόνο.....εδώ στην Ινδία!!!

Proti Epafi