GO GOA…GOOO (day 2)

Πρώτη ημέρα στην Goa και ξεχυθήκαμε όλοι μέσα απο το τρένο να πάμε στα ταξί. Τα ταξί εδώ είναι σαν van και όχι οπως τα ξέρουμε στην Πούνα. Είναι πολύ πιο ακριβά απο την υπόλοιπη Ινδία και χωρίς air condition.Και απο ότι διαπιστώσαμε μετά, τρέχουν σαν τρελά, δεν έχουν (φυσικά) ζώνες για τους πίσω αλλά ούτε και για τους μπροστά. Δεν διαπραγματεύονται στην τιμή όπως κάνουν αλλού και γενικά έχουν καταλάβει πως έρχονται πολλοί τουρίστες και μας ροκανίζουν (όπως στα νησιά μας).Αλλά χαλάλι λες...

Το σκηνικό μέχρι να φτάσουμε στο heritage hotel που μέναμε ήταν το κάτι άλλο. Απέραντες εκτάσεις με φοινικόδασος ( και μετά λέμε πως έχουμε στο Βαϊ φοινικόδασος......) και λιμνοθάλλασες. Σε πολλά μέρη υπαρχουν στενά στα οποία μπαίνει μέσα η θάλλασα και δημιουργεί αυτό το τέλειο σκηνικό της λιμνοθάλασσας. Εκεί μέσα στην πυκνή βλάστηση υπάρχουν δωμάτια που νοικιάζονται απο παλιά αρχοντικά. Παλιό αρχοντικό είναι και το δικό μας hotel μόνο που είναι μέσα στην πρωτεύουσα της Goa. Γιατί δεν έχει νόημα να πας σε ενα αποστειρωμένο ξενοδοχείο και να μείνεις, δεν καταλαβαίνεις παράδοση, δε βλέπεις Goa!!!
Φτάνοντας στην πόλη μέσα παρατήρησα πως κάτι έλειπε....δεν καταλάβαινα πως είμαι Ινδία...κάτι....κάτι......αααααααααα δεν είχε σκουπίδια...δεν είχε χωματόδρομους. Ήταν μια σχετική πολύ καθαρή πόλη που είχε παντού πινακίδες πως δεν πρέπει να πετάμε πλαστικές σακούλες ( ενώ εδώ που μένουμε είναι must!!!) Παρτέρια με λουλούδια κ καθώς προχωράς παντού σπίτια με έντονα χρώματα. Πράσινο, κόκκινο, κίτρινο, ροζ, πορτοκαλί...πανέμορφα σπίτια...
Τα δε δωμάτια που πήγαμε σε μετέφεραν σε άλλες εποχές....Αφού φτάσαμε και μετά αποφασίσαμε να κάνουμε ενα γύρο να δούμε πιο πολλά και να πάμε για φαγητό. Στην αρχή με τα πόδια....μετά απο μισή ώρα ψάχναμε απεγνωσμένα ρίκσο!!! Η ζέστη ήταν τόσο αφόρητη που δεν άντεχες..Και πάμε στα ρίκσο.. Τους ρωτάμε που βρίσκεται ενα μέρος και μας λένε πολυυυυυυυ μακρια (οκ το έπιασα το υπονοούμενο) και μας βάζει στο ρίσκο να μας πάει. Αλλά δεν ήταν τα ρίκσο που ξέραμε, είχαν και πόρτες ...Ξεκινάμε και είμαστε ο ενας πάνω στον άλλο. Στο ρίκσο που ξέρουμε βγάζεις και λίγο πόδι , μούρη, οτι ναιναι ...έξω και βολεύεσαι. Εδώ άντε να το κάνεις...Και πάμε μέσα στην κίνηση..και μπροστά κάτι έχει γίνει (για καλή μας τύχη ....αμαν πια με την τύχη μας) και είναι όλα κολλημένα...Βάλε και το ρίκσο με την πόρτα...αρχίζουμε και νιώθουμε όπως οι κότα στο φούρνο (φαντάζομαι κιολας!!! Δεν παίρνω όρκο) Ρωτάμε τον οδηγό αν θα πρέπει να κατέβουμε και φυσικά μας λέει πως όλα είναι καλά...Μετά απο ενα 5 λεπτο μέσα στη σάουνα και χωρίς να κινούμαστε καθόλου αποφασίζουμε να κατέβουμε...Με το που μας βλέπει ο ρικσο οδηγός...κατεβαίνει με τη μία...30 ρουπίες μας λέει....όσα είχαμε συμφωνήσει δηλ για ενα χιλιόμετρο...Του λέμε πως δεν κουνηθήκαμε ούτε 5 μέτρα απο κεί που μας πήρε..Εκείνος τίποτα. Τα αυτοκίνητα να κορνάρουν απο πίσω, εκείνος μέσα στη μέση και απτόητος να μας ζητάει τα λεφτά. Τελικά συμφωνήσαμε να δώσαμε πιο λίγα...αλλά ώς συνήθως δεν είχε ρέστα( παγκόσμια πρωτοτυπία!!) και μας πήρε ακριβώς 30..
Λέμε πάμε και όπου βγεί...και βγήκε πολύ καλά...Σε ενα εστιατόριο που είχε φρέσκο ψάρι και τοπικό κονιάκ απο καρύδα το λεγόμενο Φένι. Και κάτι άλλο που δεν ήξερα είναι πως το ψάρι kingfish θεωρείται το καλύτερο ψάρι του κόσμου (το άκουσα σε ντοκιμαντέρ). Αλλά είναι πολύ λίγο και δύσκολο να βρεθεί. Στα ελληνικά είναι το σκουμπρί! Τόσο σκουμπρί που φάγαμε στην Goa, νομίζω πως έχει μαζευτεί όλο στην Ινδία. Πρόκειται για ενα υπέροχο ψάρι, όσοι μπορείτε να το δοκιμάσετε ψητό και θα με θυμηθείτε!!
Στη συνέχεια ψάξαμε να βρούμε αμάξι να νοικιάσουμε. Πάμε σε ενα γραφείο...λέμε τώρα γραφείο.....και ρωτάμε ενα κύριο...Μπορούμε να νοικιάσουμε αμάξι? Λέει Sure no problem sir!...του λέμε μόνοι μας πως έχουμε ευρωπαικό δίπλωμα και μας λέει ,Sure…no problem sir...Καλά εγώ δεν τον πίστεψα ξέροντας πως σε όλα λένε ναι...( Αμα κάνουμε κάποιο ατύχημα θα πάμε στην ψυρού ομαδικά?? Sure…no problem sir! Και θα κάνουμε να δούμε τα σπίτια μας 10 χρόνια...? Suuuuuuuuuuure…no problem sir!) Ανάθεμα και αν άκουγε τι του λέγαμε..σκούπιζε και ούτε κάν μας κοιτούσε...μόνο όταν ρωτήσαμε πόσο πάει για μια μέρα...Τότε σήκωσε το κεφάλι (ούπς...μας ακούει!)
Αλλά η μέρα λέει δε μετράει όπως στην Ελλάδα, αν το πάρεις πχ στις 8 το βράδυ και το πας στις 8 το επόμενο βράδυ είναι 2 μέρες..οκ τι να γίνει!Το θέμα είναι άλλο...1) ποιός τρελός οδηγεί στην Ινδία και 2) Πως θα πάμε εκεί που θέλουμε αφού η σήμανση είναι απο μηδαμινή εως ανύπαρκτη...
Μας έδωσε και μια συμβουλή όμως...το δίπλωμα σας λέει...ισχύει μέν αλλά........δώστε κ τίποτα στον κακομοίρη τον πολισμάνο που θα σας σταματήσει...καλό είναι..
Μετάφραση, δεν έχω ιδέα τι ισχύει στη σκατοχώρα σας και ούτε με νοιάζει αν ισχύει το δίπλωμα οδήγησης που έχετε, Εγω να σας νοικιάσω το ρημάδι το αμάξι που το έχω και κάθεται 4 μήνες θέλω. Αν σας σταματήσει η αστυνομία την έχετε κάνει anyway γιατί και servis εχω να του κάνω 5 χρόνια και ζώνες δεν έχει και μην ξεχνάμε το δίπλωμαααα!
Είπαμε ότι θα το σκεφτούμε και φύγαμε..(τρέχοντας τώρα που το σκέφτομαι)
Το βράδυ της ίδιας μέρας καταλήξαμε να κάνουμε κρουαζιέρα (μίνι) 3 ωρών στο ποτάμι που έχει η πόλη που μέναμε. Για πρώτη μέρα ήταν πολύ καλά και ξεκούραστα. Στις παραλίες θα πηγαίναμε αύριο.Όλα ήταν τέλεια..είχα ξεχάσει που ήμουν, απλά ρουφούσα με τα μάτια μου το σκηνικό που όμοιο του δεν είχα δει.Οι άνθρωποι φιλικοί, με χαμόγελο και πάντα ρωτούσαν απο που είμαστε. Καλά οι μισοί μας έλεγαν πως είμαστε ρώσοι( με κατάμαυρα κεφάλια??? το μισό ύψος…και πολλά άλλα μείον...) και οι άλλοι μισοί Ισπανοί. Έλληνες μάλλον δεν είχαν ξαναδεί γιατί όπως και να το κάνουμε....είμαστε ...μάλλον οι μοναδικοί 2 Έλληνες στην Ινδία!!!